VUK NIJE IZDAO! Vekovima je bio nepravedno optužen, a evo šta je sa njim bilo NAKON Kosovskog boja

Na današnji dan 1397. godine, negde u dubinama osmanskih tamnica preminuo je Vuk Branković, najmoćniji srpski velikaš poslednje decenije XIV veka koji je čitav život posvetio borbi protiv turskih osvajača, nikada im se nije pokorio i do kraja branio svoje teritorije od njihove najezde.

Vuk Branković je bio srednjovekovni srpski velmoža, vladar Kosovske oblasti i najznačajnija politička figura Srbije poslednje dve decenije XIV veka.

Bio je veliki dobrotvor i ktitor, izgradio je i obnovio nebrojano manastira, a danas se sa sigurnošću ne zna ni gde je sahranjen. Prema nekim izvorima, grob mu je u svetogorskom manastiru Svetog Pavla, prema drugim u Hilandaru.

Ipak, sve ove činjenice o Vuku Brankoviću manje su ili skoro potpuno nepoznate jer se njegovo ime i danas, vekovima posle, vezuje za izdaju na Kosovu. Iako se celog života borio protiv Turaka, Vuk Branković je tako vremenom postao najpoznatiji “srpski Juda”.

Vuk Branković (ni)je izdao na Kosovu

Kako sada smatra najveći broj istoričara u ovome nema istine, a o izdaji prvi put piše Mavro Orbini puna dva i po veka posle Kosovskog boja! Po svemu sudeći, moguće je da je u nekom momentu došlo do preklapanja imena Vuka Brankovića sa nekim drugim istorijskim ličnostima iz tog perioda.

- Sa hrišćansko-turskih odnosa i poruka Kosovskog predanja Lazarevo delo su pre i više izneverili njegovi naslednici nego Vuk Branković koji je nakon Kosovskog boja do svoje smrti više vremena Turcima pružao otpor nego što im je bio vazal - pisao je Rade MihaljčIć, naš čuveni istoričar i akademik.

Iako o Kosovskoj bici ima malo pouzdanih istorijskih izvora, ovoliko se zna – ona se odigravala u oblasti koja je bila pod upravom Vuka Brankovića i on je u njoj komandovao desnim krilom srpske vojske.

Otpor do poslednjeg daha

Posle bitke, naslednici kneza Lazara su priznali vrhovnu vlast sultana Bajazita, dok je upravo Vuk Branković nastavio da se odupire Osmanlijama i čuva nezavisnost svoje oblasti.

Kako u tome nije uspeo, krajem 1392. godine i sam je postao vazal, ali je i u toj poziciji pokušavao da nastavi borbu. Tokom 1396. godine veći deo njegove države bio je zauzet, uključujući i Prištinu.

Iste godine je odveden u tursko zarobljeništvo, gde je i umro 1397. godine. Telo Vuka Brankovića preuzeo je njegov brat Nikola Radonja i sahranio ga, navodno, na Svetoj gori, najverovatnije u manastiru Svetog Pavla koji je iz temelja obnovljen sredstvima porodice Branković. Ipak, lokacija njegovog groba danas se vodi kao nepoznata.

Najveći deo poseda Vuka Brankovića pripao je Stefanu Lazareviću, strateški bitna zdanja su zauzeli Turci, dok su njegovoj supruzi Mari i sinovima ostala samo mala oblast sa sa sedištem u Vučitrnu.